Ludojad z jaskini
Kilka dekad temu kilkoro znajomych postanowiło wykorzystać piękną pogodę i wybrało się w góry. Nagle pogoda diametralnie się zmieniła. Słońce schowało się za burzowymi chmurami, a z nich zaczął padać intensywny deszcz. Wtedy jedna kobiet poleciła wszystkim, żeby schowali się do jaskini. Gdy tylko weszła głębiej, wejście do jaskini zostało zasypane przez kamienie, które zsunęły się ze zbocza. Zaczęła krzyczeć i wołać o pomoc, gdyż według niej coś poczuła przy nodze. Jeden z uczestników powiedział, że sprowadzą pomoc. Po godzinie ratownicy znaleźli ją. Z jej ciała został tylko tułów i głowa leżąca obok, na której twarzy malował się niemy krzyk. Reszty ciała nigdy nie odnaleziono. Później doszło do kilku podobnych wypadków, które zapoczątkowały o "Ludojadzie z jaskini".

Ludojad z jaskini
Kilka dekad temu kilkoro znajomych postanowiło wykorzystać piękną pogodę i wybrało się w góry. Nagle pogoda diametralnie się zmieniła. Słońce schowało się za burzowymi chmurami, a z nich zaczął padać intensywny deszcz. Wtedy jedna kobiet poleciła wszystkim, żeby schowali się do jaskini. Gdy tylko weszła głębiej, wejście do jaskini zostało zasypane przez...

Przechadzając się ścieżką w kierunku doliny usłyszałem dziwne dźwięki. Były to przypominające uderzanie kamieniem o kamień dźwięki, a ich częstotliwość przypominała stukot dzięcioła. Zaintrygowany tym zjawiskiem postanowiłem zboczyć lekko z obranego szlaku i swe kroki skierowałem do małej jaskini. Z każdym krokiem dziwne odgłosy starały się coraz głośniejsze.
Gdy tylko przekroczyłem próg jaskini poczułem zimny powiew, a moje ciało przeszedł mnie dziwny dreszcz. Ułamek sekundy po tym, to się stało. Jeśli miałbym to określić słowami powiedziałbym, że zaatakowało mnie czyste zło. Nie miało formy materialnej, nie wiedziałem więc walczyć. Był to obłok, gęsty i czarniejszy niż smoła. Otoczył mnie ze wszystkich stron i poczułem, że podeszwy moich butów straciły kontakt z podłożem. Wraz ze wznoszeniem ciała narastał ból. Nie tylko cielesny, bo w jednej chwili poczułem całą rozpacz, udrękę i strach świata. Kurczowo napięte mięśnie całego ciała bolały, jakby w nie wbijano tysiące igieł.
Nie wiem co stało się później, ocknąłem się na środku łąki sąsiadującej z jaskinią. Od tego czasu wiem, że muszę zabijać.

Przechadzając się ścieżką w kierunku doliny usłyszałem dziwne dźwięki. Były to przypominające uderzanie kamieniem o kamień dźwięki, a ich częstotliwość przypominała stukot dzięcioła. Zaintrygowany tym zjawiskiem postanowiłem zboczyć lekko z obranego szlaku i swe kroki skierowałem do małej jaskini. Z każdym krokiem dziwne odgłosy starały się coraz głośniejsze.
Gdy tylko...

30 lat temu. Nie było Cię jeszcze wtedy na świecie. Grupa młodych ludzi, najlepszych przyjaciół. Sylwester w górach miał być niezapomnianym dniem dla nas wszystkich. Pierwszy sylwester poza domem, szalony, niezapomniany. I faktycznie, nie zapomnę go, nigdy. Śni mi się, widzę go zawsze, gdy tylko zamknę powieki, choćby tylko na chwile. Mówisz, że lubisz horrory, że lubisz się bać? Ale nie wiesz jak to jest słyszeć głośny, charczący oddech, który cały czas jest za Twoimi plecami. Czujesz zapach, ostry, mdlący. I widzisz swoich przyjaciół, każdy ucieka w inną stronę, a potem słyszysz ich krzyki. Słychać chrzęst, słychać jak pękają ścięgna. A Ty jesteś w centrum tych wydarzeń. Opętany strachem, lecz zdeterminowany by przetrwać. Widzisz bestię, czy właśnie tak wygląda najprawdziwsze zło? Myślisz, że wiesz co to strach. Nie wiesz. Ta bestia, jej oczy.. głęboko pomarańczowe a w nich szaleństwo, nienawiść, chęć krwi. Ciało delikatne, smukłe, lecz szpony jak u smoka, zakrwawione. Ale te oczy, ta pustka w nich, nieograniczona.Tak właśnie wygląda zło, i już wiem gdzie mieszka. Tam gdzie śnieg nie topnieje i tam gdzie nie spodziewałbyś się, że zamieszkuje. Wyżej niż piekło, bliżej nieba. Zabawne. Uciekałem długo, bardzo długo. Znaleźli mnie o dużo dalej niż ciała moich przyjaciół.Za miastem, na pustej drodze. Nic nie pamiętam. Po prostu uciekałem. Przeżyłem tylko ja, tylko dlaczego? Ból, on doskwiera cały czas, choć blizn brak. Synu, czy Ty naprawdę wiesz co to strach?

30 lat temu. Nie było Cię jeszcze wtedy na świecie. Grupa młodych ludzi, najlepszych przyjaciół. Sylwester w górach miał być niezapomnianym dniem dla nas wszystkich. Pierwszy sylwester poza domem, szalony, niezapomniany. I faktycznie, nie zapomnę go, nigdy. Śni mi się, widzę go zawsze, gdy tylko zamknę powieki, choćby tylko na chwile. Mówisz, że lubisz horrory, że lubisz...

Kto z was, mając sto owiec, nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie szuka jednej, zaginionej na pustkowiu, tak długo, aż ją znajdzie? A znalazłszy, kładzie ją na swoje ramiona i z radością wraca do domu!* – miał powiedzieć Jezus. Dla niego zagubiona owca była tylko metaforą, lecz my, ludzie gór, traktujemy ją zupełnie dosłownie.
Legenda głosi, że dawno temu, pewien pasterz nie wrócił po zagubioną owcę. Ponoć bał się błąkać po górach po zmroku. W domu czekała na niego żona i garnek gorącego grzańca. Czy można mu się dziwić? Sam pewnie zrobiłbym to samo.
Coś naprawdę złego musiało stać się z zagubioną owcę, mówię wam, choć właściwie nie mam pojęcia co. Ludzie mówią, że w górach spotkała diabła – lub sama się niego przemieniła.
Kiedy miałem siedem lat, dziadek wziął mnie na kolana i rzekł: – Jeśli kiedykolwiek spotkasz nocą w górach samotną owcę, uciekaj. Może to być ta owca, a może inna, zwyczajna, ale uciekaj, tak dla pewności. Ten diabelski zwierz popędzi za tobą. Trawa pod jego kopytami usychać będzie w mgnieniu oka, jakby nagle ktoś wysysał z niej cały kolor. Nie pozwól, by się do ciebie zbliżył, uciekaj! Uciekaj jeśli ci życie twoje i rodziny miłe. Jeśli pójdzie za tobą pod dom, ten następnej nocy spłonie. Palił się będzie piekielnym ogniem, który zgaśnie dopiero wtedy, gdy sam tego zechce. Marne będą twoje wysiłki, wnuczku, nie ugasisz tego płomienia. Umrzesz w nim i ty, doścignie cię jak diabeł z gór – tak mi powiedział, a ja mu uwierzyłem.

*Łk 15, 4-5

Kto z was, mając sto owiec, nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie szuka jednej, zaginionej na pustkowiu, tak długo, aż ją znajdzie? A znalazłszy, kładzie ją na swoje ramiona i z radością wraca do domu!* – miał powiedzieć Jezus. Dla niego zagubiona owca była tylko metaforą, lecz my, ludzie gór, traktujemy ją zupełnie dosłownie.
Legenda głosi, że dawno temu, pewien...

"Istota"

Byliście kiedyś w górach i słyszeliście gwizd? Myślicie, że to był wiatr? Cóż, zapewne tak. Nie chcę Was straszyć, ale jeśli kiedykolwiek usłyszeliście ten dźwięk, to zostaliście naznaczeni. Ona o Was wie, i prędzej czy później upomni się o kolejne ludzkie życia. Kim jest? Legenda głosi, że wysoko w górach, żyje istota tak zła, że człowiek nie jest sobie w stanie tego wyobrazić. Owa istota często przechadza się po górach i jeśli zauważy swoją ofiarę zaczyna gwizdać. Biada temu kto pójdzie za tym dźwiękiem, albowiem nikt nigdy go już nie zobaczy. Jeśli jakimś cudem, usłyszeliście kiedyś ten dźwięk, a mimo to nadal jesteście wśród żywych to gratuluje. Pewnie teraz myślicie, że z tego względu jesteście teraz bezpieczni? Muszę Was rozczarować. Ona ZAWSZE upomni się o naznaczonych, niezależnie od tego gdzie się znajdują.

Cóż, pewnie siedzicie teraz w cieplutkich pokojach, patrząc w ekrany komputerów? Lepiej wytężcie słuch. Słyszycie ten cichy gwizd? Lepiej się nie odwracajcie. Ona tu jest i jest głodna...

"Istota"

Byliście kiedyś w górach i słyszeliście gwizd? Myślicie, że to był wiatr? Cóż, zapewne tak. Nie chcę Was straszyć, ale jeśli kiedykolwiek usłyszeliście ten dźwięk, to zostaliście naznaczeni. Ona o Was wie, i prędzej czy później upomni się o kolejne ludzkie życia. Kim jest? Legenda głosi, że wysoko w górach, żyje istota tak zła, że człowiek nie jest sobie w stanie...

W niewielkiej wiosce położonej u podnóża gór żyły dwie siostry. Starsza za pomocą ziół potrafiła leczyć różne dolegliwości. Mimo, iż pomagała wielu mieszkańcom, jej metody nie podobały się miejscowemu lekarzowi. Nazywał ją wiedźmą i swoją nienawiścią do niej zarażał innych.
Z każdym dniem było coraz gorzej. Siostry były zastraszane, grożono im. Emma - starsza z sióstr - postanowiła wynieść się z wioski. Zamieszkała w opuszczonej górskiej chacie.
W życiu Idy - młodszej siostry - zagościł spokój. Jednak do czasu... Dziewczyna poważnie zachorowała. Miejscowy lekarz nie chciał jej pomóc. Twierdził, że choroba jest karą za czary. Dziewczyna udała się z prośbą o pomoc do Emmy. Ta, obiecała każdej nocy przynosić specjalny napar z ziół. Miał pomóc wrócić do zdrowia.
Niestety przy którejś wizycie została przyłapana przez miejscowych ludzi. Stwierdzili, że chce się mścić za brak pomocy chorej siostrze. Widzieli, że coś przynosi. Uznali, że to trucizna, za pomocą której chce ich zgładzić.
Pewnego dnia kilku mężczyzn udało się do jej chaty. Zaryglowali od zewnątrz drzwi i podłożyli ogień. Nieszczęsna dziewczyna nie mogła wydostać się na zewnątrz. Płakała, wołała o pomoc. ,,Zginiesz w płomieniach jak przystało na czarownicę" - słyszała w odpowiedzi. Gdy krzyki dobiegające z chaty ucichły mężczyźni uznali, że dziewczyna już nie żyje.
Nagle zerwał się silny wiatr, niebo zrobiło się ciemne. Po chwili zaczął padać deszcz. Mężczyźni uciekli. Myśleli, że to Emma za pomocą czarów przywołała deszcz, żeby ratować się przed ogniem.
Nazajutrz znów wyruszono do górskiej chaty. Ludzie chcieli na własne oczy zobaczyć to, co zostało po spalonej żywcem dziewczynie. Na miejscu okazało się, że drzwi nadal były zaryglowane a w środku nie było zwłok Emmy. Po dziś dzień zagadka ta nie została wyjaśniona.

W niewielkiej wiosce położonej u podnóża gór żyły dwie siostry. Starsza za pomocą ziół potrafiła leczyć różne dolegliwości. Mimo, iż pomagała wielu mieszkańcom, jej metody nie podobały się miejscowemu lekarzowi. Nazywał ją wiedźmą i swoją nienawiścią do niej zarażał innych.
Z każdym dniem było coraz gorzej. Siostry były zastraszane, grożono im. Emma - starsza z sióstr -...

Mówi się o takiej jaskini, daleko w górach, gdzie skrywa się najczarniejsze i najgroźniejsze zło w całym świecie. Spoczywa tam podobno sam Diabeł. Pilnuje on wielkiego skarbu, który pozostawili tam możnowładcy ginąc od ciosu Diabła. Mówi się, że swoim wzrokiem zaczarował, a następnie zamordował długimi szponami. Wielu próbowało wykraść jego drogocenny łup, jednak nikomu się to nie udało. Nikt też nie powrócił z tej jaskini. Więc jesteś pewna, że chcesz tam iść moja droga? Z tego miejsca nie ma powrotu- bo gdy już tam wejdziesz to nawet silna wola i wiara w Boga Cię nie ocali.

Mówi się o takiej jaskini, daleko w górach, gdzie skrywa się najczarniejsze i najgroźniejsze zło w całym świecie. Spoczywa tam podobno sam Diabeł. Pilnuje on wielkiego skarbu, który pozostawili tam możnowładcy ginąc od ciosu Diabła. Mówi się, że swoim wzrokiem zaczarował, a następnie zamordował długimi szponami. Wielu próbowało wykraść jego drogocenny łup, jednak nikomu się...

Tuż na poczatku lasku na ścieżce, która prowadziła w wysokie góry ludzie często słyszeli śmiech dziewczynek i charakterystyczny dźwięk deptanego śniegu choc wokół nie bylo można dostrzec żadnej osoby. Moglo by się wydawać ze świetnie działa wyobraznia lecz dwóch śmiałków którzy postanowili to sprawdzić umówili sie, że jeden z nich będzie na początku tego lasku a drugi kilkaset metrów dalej zeby zaobserwować czy ktos z kogoś specjalnie nie robi sobie żartów.
Po okolo dwudziestu minutach jeden z chłopaków wrócił do tego który się przypatrywał i stwierdził ze nic się tam nie dzieje. Obserwator natomiast byl bardzo zdziwiony ponieważ widział dwie postacie przechodzące tuż obok kolegi i myślał że rozpocznie jakoś rozmowę. Bylo to bardzo tajemnicze zajście. Ludzie mówią że dawno temu w chatce mieszkała babcia i jej dwie wnuczki które wyszly w góry przez ten właśnie lasek. Niestety nigdy juz nie wróciły a wszelki slad po nich zaginął. Nie znaleziono ciał ani ubrań. Przeszukano szlaki górskie, lasek i większość okolicy. To co sie wtedy stalo zostalo wielką niewiadomą.

Tuż na poczatku lasku na ścieżce, która prowadziła w wysokie góry ludzie często słyszeli śmiech dziewczynek i charakterystyczny dźwięk deptanego śniegu choc wokół nie bylo można dostrzec żadnej osoby. Moglo by się wydawać ze świetnie działa wyobraznia lecz dwóch śmiałków którzy postanowili to sprawdzić umówili sie, że jeden z nich będzie na początku tego lasku a drugi...

To było małe, zapomniane miasteczko w górach. Mieszkańcy wiedli spokojne, niczym nie zaburzone życie. I nagle miasteczkiem wstrząsnęła wiadomość, że właściciel jedynego sklepu w okolicy został brutalnie zamordowany w swoim domku u podnóża gór. Jego przyjaciel znalazł, go- a raczej części jego ciała- gdy wstąpił do niego w pewnej sprawie. Zaniepokoiły go otwarte drzwi do domku przyjaciela i brak odpowiedzi na jego nawoływania. Mężczyzna zmartwił się jeszcze bardziej, gdy zauważył ślady, jakby ktoś ciągnął coś po ziemi, biegnące na tyły domku. To co zobaczył wywołało u niego gwałtowne torsje. Zmasakrowane ciało jego przyjaciela leżało pod rozłożysta sosną, a obok czaiły się lisy, zwabione zapachem krwi. Mężczyzna był w szoku, pobiegł szybko do swojego samochodu i spanikowany wezwał szeryfa. Przez ułamek sekundy wydawało mu się, że widzi zarys postaci w zaroślach, mężczyźnie, ale był w takim szoku, że być może mu się to przewidziało. Policja wszczęła śledztwo, lecz z braku dowodów wkrótce stwierdzono, że był to nieszczęśliwy wypadek, a sprawcą był rozwścieczony niedźwiedź. Jednak przyjaciel zamordowanego był przekonany, że to nie był przypadek. Na własną rękę zaczął szukać sprawcy, lecz wkrótce znaleziono jego ciało w rzece. Dopiero wtedy ludzie zrozumieli, że do obu morderstw przyczynił się człowiek i ze strachu zaczęli opuszczać miasteczko. Do dziś zostały tu jedynie niszczejące budynki, a ludzie przekazują tą opowieść o strasznych wydarzeniach z pokolenia na pokolenie.

To było małe, zapomniane miasteczko w górach. Mieszkańcy wiedli spokojne, niczym nie zaburzone życie. I nagle miasteczkiem wstrząsnęła wiadomość, że właściciel jedynego sklepu w okolicy został brutalnie zamordowany w swoim domku u podnóża gór. Jego przyjaciel znalazł, go- a raczej części jego ciała- gdy wstąpił do niego w pewnej sprawie. Zaniepokoiły go otwarte drzwi do...

Bohaterem mojej legendy jest Duch Gór. Pradawny byt, bez ciała i wizerunku, żywiący się strachem i ludzkim obłędem. Ludzie pierwotni, by zjednać sobie jego przychylność, oddawali mu w ofierze obłąkanych, a on żywił się ich strachem. Duch Gór jest w kamieniach i w drzewach, żyje w strumieniach i zwierzętach, które gdy tego zapragnie, są posłuszne jego woli. Widzi wszystko i słyszy wszystko. Jest panem deszczu i władcą wiatru. W ciągu chwili stwarza mgłę i zrównuje z ziemią hektary lasów. Wie i jest świadomy każdego opadającego liścia i nim ten dotknie ziemi, może godzinami bawić się nim za pomocą wiatru. Jednak w dzisiejszych czasach nikt już nie pamięta o Duchu Gór. Dziś sam musi upominać się o swoją ofiarę. Miesza w głowach samotnym turystom i żywi się ich strachem wymieszanym z obłędem. Zamazuje oznaczenia szlaków, wabi na nie dzikie zwierzęta i wreszcie sprowadza lawiny na ludzi, którzy za nadto korzystają z jego gościnności. Dziś, nawet to, że pstrągi płyną pod prąd, ze strachu przed czymś, czego nie rozumiemy, tłumaczymy nauką. Tak więc Duch Gór, może niepostrzeżenie, choć zupełnie otwarcie nadal istnieć i być sytym bardziej niż kiedykolwiek przedtem. I tylko najstarsi górale pamiętają jeszcze historie swoich przodków o pradawnej mocy żyjącej w górach…

Bohaterem mojej legendy jest Duch Gór. Pradawny byt, bez ciała i wizerunku, żywiący się strachem i ludzkim obłędem. Ludzie pierwotni, by zjednać sobie jego przychylność, oddawali mu w ofierze obłąkanych, a on żywił się ich strachem. Duch Gór jest w kamieniach i w drzewach, żyje w strumieniach i zwierzętach, które gdy tego zapragnie, są posłuszne jego woli. Widzi wszystko i...